برّ - به ضم باء (مفردات‌نهج‌البلاغه)برّ (به ضم باء) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای گندم می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در مورد بردادر خود عقیل و کعبه از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیبرّ (به ضم باء) به معنای گندم آمده است. ۲ - کاربردهاآن حضرت (علیه‌السلام) درباره بردار خود عقیل می‌فرماید: «و الله لقد رایت عقیلا و قد املق حتی استماحنی من برّکم صاعا؛ بخدا برادرم عقیل را دیدم که بشدت فقیر شده و تا آن‌جا که از گندم شما (بیت المال) از من صاعی (سه کیلو) خواست.» آن حضرت (علیه‌السلام) در بیانی دیگر درباره‌ی کعبه فرموده است: «و لو اراد سبحانه ان یضع بیته الحرام و مشاعره العظام بین جنات و انهار و... بین برّة سمراء و روضه خضراء... لکان قد صغر قدر الجزاء؛ اگر خدا می‌خواست خانه محترم و علامات بزرگ خود را میان باغات و نهرها و ... میان گندم خوب و باغ سرسبز بگذارد، قدر پاداشی که به انسان‌ها خواهد داد کوچک می‌شد.» ۳ - تعداد کاربرداین واژه فقط دو بار در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس
۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «برّ»، ص۱۲۸. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|